Jak bardzo święta jest postać gracza

Od  jakiegoś czasu zastanawiam się czy graczom nie można wyciąć małego numeru przerabiając lekko ich postacie bez ich wiedzy? Co takiego można zrobić? Jako, że większa część moich sesji to świat Neuroshimy na nim się skupię. Czy można więc graczom wrzucić w czaszkę jakiś wszczep? Czy nie jest to "świętokradztwo"?

W tym wypadku przychodzi mi do głowy zasada TMK "gramy w otwarte karty" o której często wspomina. Fajna zasada - nie powiem - bo nikt nie czuje się oszukany, ale z drugiej strony? Nie ma niespodzianek, wybuchów ani efektów specjalnych.

A co z uszkodzeniami stałymi? Jak bardzo można poharatać postać gracza? Urwać nogę, wydłubać oko, spalić twarz? Gdzie jest granica? Jak daleko można się posunąć?

Pierwsza odpowiedź która mi się nasuwa to świat: w NSce myślę, że bohaterowie muszą być przygotowani na takie wydarzenia i niestety trudno im zapobiec (trudniej niż w świecie magicznym jak D&D gdzie można taką nogę sobie wyczarować). Po drugie w światach jak Młotek czy NSka każda rana - im dziwniejsza i głębsza to jak trofeum. Każda rana przecież opowiada historię, a jeśli żyjesz znaczy, że Ty jesteś ten silny.

Więc rany mają "wady" i "zalety", dzięki których ingerencja w postać jest jakoś zrozumiała.

Co dalej - czy można wchodzić w głowę postaci gracza? Mówić mu co odczuł, jak uważa, czy MG powinien tylko stać obok i opowiadać co widzi? Gdzie leży nieprzekraczalna granica? Jak bardzo postać gracza jest gracza a nie wspólna?

Póki co nie udało mi się znaleźć odpowiedzi na te wszystkie pytania, ale ciekaw jestem waszych zdań.